Lunenburg is een Canadees havenstadje in Lunenburg County, Nova Scotia. Het stadje is gelegen om zo’n vijf kwartier rijden ten zuidwesten van de stad Halifax en ten westen van het nabijgelegen plaatsje Mahone Bay.
De historische stad werd in 1995 door de Verenigde Naties (UNESCO) aangewezen als World Heritage Site. Deze status zorgt voor de bescherming van de unieke architectuur en het culturele erfgoed in en rond Lunenburg.
Geschiedenis van Lunenburg
Het stadje kent een rijke geschiedenis, vooral als het aankomt op bezettingen en oorlog. De Acadians, de uit Frankrijk afkomstige kolonisten, veroverden het stadje begin achttiende eeuw op de First Nations die er woonden. Vervolgens was Lunenburg voor een periode van een eeuw een Mi’kmaq/Acadia dorp met de naam Mirligueche, waarbij de twee bevolkingsgroepen in redelijke vrede samenleefden. De katholieke Acadians raakten tijdens de achttiende eeuw diverse malen in oorlog met de protestantse Britse kolonisten, die Nova Scotia probeerden te veroveren op de Acadians.
In het jaar 1749 brachten de Britten de nederzetting een zware slag toe, waarbij het dorp compleet werd vernietigd en er in 1753 nog slechts een gezin woonde. De Britten namen het stadje, of liever ‘wat daarvan over was’, in beslag en stichtten er een nieuwe nederzetting.
Toen de nabij gelegen stad Halifax werd opgebouwd, bouwden de Britten grootse vestingwerken rond de stad. Ook omliggende dorpen, waaronder Bedford, Dartmouth en Lunenburg kregen van de Britten vestingwerken om ze te beschermen tegen de verdreven Mi’kmaq en de Acadians. De Mi’kmaq en de Acadians vielen in een periode van zes jaar samen het stadje negen keer aan.
Gedurende de jaren vijftig van de achttiende eeuw lag Lunenburg continu onder vuur, waarbij de Britse kolonisten standhielden.
Amerikaanse revolutie
Tijdens de Amerikaanse Revolutie werd het stadje in zowel 1775 als in 1782 compleet verwoest door de Amerikaanse Privateers die zich bezighielden met de Raid on Lunenburg.
De enorme groei van de visserij
Na de Amerikaanse oorlog werd Lunenburg weer langzaam opgebouwd en groeide uit tot een centrum voor visserij. Het plaatsje was een prima uitvalsbasis voor vissers op de rijke visgronden voor de kust van Nova Scotia en Newfoundland. Toen Lunenburg in 1889 een treinstation kreeg van de Nova Scotia Central Railway, groeide het stadje nog sneller. De vissersindustrie maakte het stadje welvarend tot in de jaren 20 van de twintigste eeuw.
Zowel tijdens de eerste als de tweede wereldoorlog vervulde de regio een waardevolle functie. De scheepswerf en de haven werden gebruikt als uitvalsbasis voor diverse oorlogsbodems.
Toerisme
Tegenwoordig is het oorlogsverleden niet meer terug te zien in Lunenburg. Sterker nog, het is een heel vredig en gemoedelijk stadje en vooral dankzij de rijke geschiedenis een voorname toeristische trekpleister. De fel gekleurde huizen in het gezellige centrum en de haven hebben een grote aantrekkingskracht en de gezellige restaurantjes, cafés en winkeltjes maken het een leuke dagtrip of een gezellige uitvalsbasis om de omgeving te verkennen.
