Trans Canada Highway

De Trans Canada Highway leidt door alle zuidelijke provincies van het land, en in het bijzonder…ook over Prince Edward Island, maar daarover later meer.

Trans Canada Highway, een bijzonder verhaal

1.Voor het grootste deel van de lengte, worden alternatieve wegen ook beschouwd als de Trans Canada Highway. In de Maritimes bijvoorbeeld, zoals de Atlantische kustprovincies van Canada ook wel worden genoemd, kun op Prince Edward Island ook deze weg volgen terwijl deze eigenlijk zuidelijker loopt door Nova Scotia.

In Ontario bestaat de mogelijkheid om de populaire toeristische route langs Lake Superior te volgen, maar je kunt ook een veel noordelijker route volgens door de afgelegen bossen van Kapuskasing.
In het Westen van Canada wordt de Yellowhead Highway, die Manitoba via Edmonton met Prince Rupert verbindt, ook beschouwd als deze weg. In totaal wordt ongeveer 12.800 km van de weg geclassificeerd als Trans Canada Highway.

2. Om onder de noemer van de ze weg te vallen, moet de weg verhard zijn, minimaal 6,7 meter breed zijn en aan beide zijden nog minstens 3,3 meter aan onverharde ‘shoulders’ hebben. Ook mogen heuvels in de route geen hellingshoek hebben van meer dan zes graden en moeten bestuurders altijd in staat zijn om minstens 183 meter vooruit te kunnen kijken. Het heeft tot 1971 geduurd voordat de volledige lengte van de weg aan deze normen voldeed.

3. Hoewel de Trans Canada Highway alle Canadese provincies met elkaar verbindt, is de federale overheid alleen in de nationale parken verantwoordelijk voor het onderhoud van de weg. De provincies zijn zelf verantwoordelijk voor het overige onderhoud.

4. De Trans Canada Highway werd in 1962 officieel geopend door premier John Diefenbaker, toen de weg werd voltooid bij de Rogers Pass in British Columbia. Bij aanvang van de ceremonie werd geen O Canada gespeeld, aangezien de bus met de band van de Princess Patricia’s Canadian Light Infantry een verkeerde afslag bij Calgary had genomen. Ze waren gelukkig wel op tijd om aan het eind van de ceremonie God Save The Queen te spelen.

5. De openingsceremonie werd geboycot door de regeringen van New Brunswick en Newfoundland, uit protest tegen de geringe bijdrage die de federale overheid bijdroeg aan de aanleg. Ook de premier van British Columbia woonde de ceremonie niet bij. Ook hij was het oneens met de geringe overheidsbijdrage. Een maand voor de opening van de Trans Canada Highway had hij een deel van de weg in BC geopend en had de weg daar demonstratief British Columbia Highway no.1 genoemd, in plaats van Canada Highway.

6. Pas in 1942 was het mogelijk om van de ene kust naar de andere kust te rijden over Canadees grondgebied en als laatste werd een 246 kilometer lange onverharde gravel road aangelegd in Noord-Ontario. De eerste mensen die de totale rit maakten waren R.A. Macfarlane met Kenneth MacGillivray in 1946. Macfarlane werd bekroond met een medaille voor het rijden van de hele tocht.

7. De aanlegkosten waren het hoogst in de bergen van British Columbia en bij de moerassen in het noorden van Ontario. Ook op het platte Prince Edward Island waren de kosten aanzienlijk, aangezien alle rotsen, die de basis vormden voor de snelweg, van elders moesten worden verscheept.

8. Er zijn drie plaatsen in de route waar veerboten als onderdeel van deze weg worden beschouwd:

• tussen Horseshoe Bay en Nanaimo in British Columbia
• tussen Port-aux-Basques, Newfoundland en Noord-Sydney, Nova Scotia
• tussen Caribou, N.S. naar Woods Island, P.E.I. Ook de gigantische Confederation Bridge, die PEI verbindt met New Brunswick en de Canso Causeway, de brug die Cape Breton met het vasteland verbindt, worden tot de Trans Canada Highway gerekend.

Bronnen: Trans-Canada Highway; Canadese Encyclopedie